تو آتش و من دودم ،دریا تو و من رودم
تاهمسفرم عشق است در جاده تنهایی
از دست نخواهم داد دامان شكیبایی
تا من به تو دل دادم افسانه شده یادم
چون حافظ و مولانا در رندی و شیدایی
از عشق تو سهم من ،همواره همین بوده است
رسوایی و حیرانی ، حیرانی و رسوایی
تو آتش و من دودم ،دریا تو و من رودم
هرچند محال اما ، چیزی است تماشایی
چندی است كه پیوندی است پیوند خوشایندی است
بین تو و آیینه ،آیینه و زیبایی
من دستم و تو بخشش ، تو هدیه و تو خواهش
من زین سو و تو زان سو ،می آیم و می آیی
با گردش چشمانت افتاده به میدانت
انبوه شهیدانت ،تا باز چه فرمایی
بی ساحل آغوشت آغوش سحرپوشت
چندی است كه طوفانی است ،این دیده دریایی

قطار نیمه شب

همه ما ، از یک کارخانه می آییم " ...
و با لحنِ پدری که برای فرزندش موعظه میکند ادامه داد : " بعضی اوقات آن کارخانه ، ماشین هایی میسازد که خوب کار نمیکنند.
اون ماشین ها به اینجا فرستاده میشوند. مسئله اینجاست، که ماشین های بد نمیدونند که ماشین های بدی هستند.ولی مقامات کارخانه ای که آنها را ساخته اند میدونند.
در نتیجه اونها مارو به اینجا میفرستند و همینجا مارا نگه میدارند"
" .درسته ! اونها تورو همینجا نگهمیدارند ، ولی من خواهم رفت"-
".نه ! تو هرگز نخواهی رفت! تو یکی از اون ماشین هایی هستی که کار نمیکنند"

سلام !

من اومدم ! در قالبی نو ، آدرسی نو و حرفی نو ... البته بدون اینکه خودم بخوام!

مقدمه: فصل هشتم ، از کتاب قطار نیمه شب . نوشته ویلیام هیز - ویلیام هافر

coOoMiG SoOoOoN!

اومدم؟!
دارم میام؟!
نمیدونم !